Mijn moeder was boos, heel boos.

Zij at (bijna) altijd gezond, ze rookte niet en dronk geen alcohol. Ze las veel boeken, vooral over persoonlijke ontwikkeling en haar hele werkzame leven had in dienst gestaan van ‘mensen helpen’.
Toch ontwikkelde haar lichaam een hartkwaal en later zelfs leukemie. Maar hoe doen? Hoe kan dat dan? Dat is verre van eerlijk, toch?
Toch?

Overduidelijk zorgde zij heel goed voor haar fysieke en mentale gezondheid, maar wat zag zij dan over het hoofd?
Ik zocht haar thuis op, toen zij daar, na tien weken in het ziekenhuis te hebben doorgebracht, de uitslag van de tweede chemokuur mocht afwachten. We aten gezamenlijk, want mijn vader had heerlijk (Indisch) gekookt. Omdat het de hele week al prachtig weer was, verbaasde het mij een klein beetje dat we niet buiten aten.

“Genieten zeker, dat jij nu weer buiten in de frisse lucht kan zijn?” Ze keek mij aan, met een gezicht alsof ik gek was geworden. “Zo?”
Aan mij moet duidelijk af te lezen zijn geweest, dat ik haar niet direct begreep. Ze had immers tien weken opgesloten gezeten.
“Zonder haar op mijn hoofd en in een rolstoel?”
“Dan ziet iedereen dat ik ziek ben.”

Misschien voelde mijn vader een ‘buitje’ hangen, want hij verliet de tafel en ging boven de massagekamer in orde maken. Ik leunde verbaasd achterover.
“Ja, nou en?”
Door het eerlijke antwoord dat ze mij hierop gaf, werd mij in ‘no-time’ alles duidelijk.