Dan ga ik nog liever dood.

Puzzelstukken begonnen op hun plek te vallen en het woord ‘kwetsbaarheid’ kwam heel sterk door. Zo werkt dat bij mij.
Ik hoor dan wat de echte ‘kernoorzaak’ is, van het fysieke ongemak dat wij aan de buitenkant zien.
“Dus jij vindt wat andere mensen van jou denken, nog belangrijker dan jouw eigen leven?”
Met een uitdrukking op haar gezicht, die je misschien ‘betrapt’ kan noemen, nam mijn moeder het woord.
“In de veertig jaar, dat ik bij hetzelfde bedrijf heb gewerkt, heb ik mij geen enkele dag ziek gemeld.”
“Toen ik met pensioen ging, werd ik overladen met cadeaus en complimenten.” “Het enige wat ik dacht was; Jullie moeten eens weten wat ik echt van jullie denk.”
Ik wilde met haar delen wat in mij opkwam, maar de deurbel ging. “Dat is de massageklant van jouw vader, kan jij even de tussendeur dichtdoen?” Ik stond op, deed wat mijn moeder van mij vroeg en ging weer aan tafel tegenover haar zitten.

“Mam, jij wilt altijd maar aardig gevonden worden.”
“Overal ben jij bezig met de ‘goede vrede’ bewaren.”
“Jij laat nooit zien, wat zich werkelijk in jouw hart afspeelt en hoe vaak heb jij jezelf van binnen niet opgevreten?”
Hoewel we net hadden gegeten, pakte ik een appel uit de fruitschaal en nam een hap.
"Mam, zie jij hoe de ziekte aan de buitenkant laat zien, wat jij jezelf - onbewust – van binnen aandoet?”
Ik vroeg of zij ook een appel, of iets anders wilde, maar dat aanbod sloeg zij af. Bedenkelijk bleef zij mij aankijken. “Jouw ziekte is een enorme kans.”
Er viel een stilte, die mij de gelegenheid gaf om mijn appel op te eten. Op het moment dat ik het klokhuis in de prullenbak gooide, werd mij nog wat duidelijk.
“Trouwens, de tussendeur is nooit dicht.” “Die moest ik zeker dichtdoen, omdat die man jou anders ziet?”
Ze knikte met dezelfde gezichtsuitdrukking van daarnet.
“Geef mij toch maar een schaaltje ijs, met wat slagroom.”
“En waarom is deze ziekte een enorme kans?”