Langs de haven van Scheveningen,

ben ik op de fiets onderweg naar mijn werk. Het is een prachtige herfstochtend, er staat geen wind, de zon schijnt volop en de dauwdruppels schitteren op de gevallen bladeren.
Plotseling komt de gedachte in me op om twee activiteiten, waar ik me veel mee bezighoud, met elkaar te combineren: mediteren & lichaamsbeweging.

Ik neem me voor om één keer in te ademen per vier omwentelingen van mijn trappers en één keer uit te ademen per zes omwentelingen.
Op het moment dat mijn gedachten afdwalen, breng ik ze weer terug naar de routine.
Dit gaat goed want het is erg rustig onderweg. Buiten de konijnen die zich opwarmen in de zon en de ruisende zee op de achtergrond, heb ik niet veel afleiding.
Ik geniet ervan totdat ik bij de duinen tussen Duindorp en Kijkduin aankom.
Direct dient zich een flinke heuvel aan en ik heb moeite om de voorgenomen routine van ‘één keer per vier/in en één keer per zes/uit’ aan te houden.
Het wordt enorm zwaar en een groot deel van mij wil de routine ‘laten varen’. Dat deel vertelt me dat ik moet hijgen, meer zuurstof nodig heb, misschien zelfs even moet stoppen en afstappen. Toch geef ik daar niet aan toe. Elke gedachte die opkomt, negeer ik en ik focus me voor 100% op de routine. Ik moet wel. Als ik daar maar voor 99% op zou focussen , hou ik het niet vol.
Op een gegeven moment is er enkel nog ‘mijn routine en ik’.

En dan …
Bovenop de heuvel gebeurt iets waar ik helemaal niet op uit ben geweest. Plotseling ervaar ik de heuvel, de konijnen, de bomen, de zee, de lucht, de vogels en mijn fiets niet meer als ‘buiten’ me, maar als binnen me.
Alles is binnen me. Ik ben alles. Ik ben zo groot als het universum. Sterker nog, ik BEN het universum.

Het gevoel dat ik ervaar is onbeschrijfelijk licht en liefdevol. Alsof ik altijd in mijn kleine ‘menshuidje’ geperst heb gezeten en nu mijn ware vorm mag aannemen. Geen enkele ‘vraag’ is nog onderdeel van mij. Ik ben een en al vrede en ik ervaar dat alles precies goed is, zoals het is. Ik besef me dat ik God heb mogen ontmaskeren. Dat alles dat we kunnen waarnemen ‘vermommingen’ zijn van die ene universele intelligentie.
Wat heeft dit nou met ‘Gaan voor je dromen’ te maken?

Het Engelstalige woord voor verlangen is desire. Wanneer je dat opdeelt, krijg je; De – Sire = Van de Heer = Van God. Misschien moeten we ons afvragen of onze dromen en verlangens wel ‘onze’ dromen en verlangens zijn, of dat God die door ons wil beleven?
Zou het kunnen dat het ‘gaan voor onze dromen’ DE reden is dat we hier op aarde zijn?
Dus, laten we hem vooral niet teleurstellen ;-) . Ga voor je dromen!