Het is alweer een aantal jaar geleden
dat ik voor het eerst als medium op een spirituele beurs stond.
De tafel die ik toegewezen kreeg stond op een onrustige plaats, in het midden van een van de twee zalen waarin de beurs plaatsvond.
Een dame die natuurproducten verkocht had vlak achter me drie tafels naast elkaar, en liep steeds heen en weer. Daar kon ze niets aan doen, dat hoorde nu eenmaal bij haar vakgebied, maar voor mij voelde het onrustig.
Een aanslag op mijn focus.
Op mijn verzoek vond een dame van de organisatie een ander plekje voor me. Een kleine, ronde tafel die eigenlijk geen standtafel was, maar bedoeld om bezoekers even uit te laten rusten, stond vlakbij de doorloop naar de andere hal met drie stoelen tegen de muur aan.
Naast het tafeltje stond een hoge tafel waar niemand direct achter kon gaan staan. Het voelde beter dan de eerste plek, veel beter. Ik verhuisde mijn spullen en installeerde me daar.
Goed gevulde stands
Maar nog steeds voelde ik me niet helemaal op mijn plek.
Ik verkende de hallen even en zag behalve de stands met producten voor de verkoop, stands van mediums met drukke aankleding staan. Er stonden Mariabeelden op, of afbeeldingen van Christus, of met guirlandes versierde kruisen.
Grote standaards met reclame op doek stonden achter de tafels. Ik keek even naar mijn minitafeltje met een vrolijk gekleurd Ohm-kleed en twee kleine kristallen lotusbloemen erop, en verder niets.
Geld vragen... Of niet?
Terug op mijn plek zag ik een man lopen die op mijn eerdere plek ook al een paar keer keek. Hij liep er al voordat de beurs officieel begon, was geen standhouder zo te zien, maar maakte wel de indruk om een vakgenoot te zijn.
We keken elkaar aan, waarop hij naar me toe kwam. Voor we het wisten waren we in een druk gesprek gewikkeld over 'het vak', want inderdaad, hij bleek zelf ook een bijzonder hoge gevoeligheid te hebben.
Maar hij gaf aan niet op beurzen te willen staan. Dan zou hij voor zijn hulp geld moeten vragen, wat hij niet wilde. Dat zou hem teveel druk geven, ook vanwege het inschrijfgeld voor de beurs. Een boeiend gesprek over ethiek binnen de mediumwereld volgde.
Ruim een uur later zagen we vanuit onze ooghoeken dat verscheidene mensen mijn standaard met prijzen bekeken en vervolgens inschatten hoelang mijn gesprekspartner nog zou blijven zitten.
Hij begreep het signaal en stond op, met de afspraak om op een later moment een kopje koffie te gaan drinken.
Ik voelde me gelukkig inmiddels wat meer op mijn gemak.
Het bleef nog even rustig aan mijn tafel. Ik besloot om niet vragend of zoekend rond te kijken naar de bezoekers, zoals sommige andere standhouders deden, maar haalde een boek uit mijn tas en begon te lezen.
Ik ging ervan uit dat als iemand een consult wilde, ik dat wel zou merken. En anders zou ik gewoon naar huis gaan. Niemand die me dwong om hier te blijven.
"Kunt u vertellen hoe het met mijn man gaat?"
Er stond ineens iemand aan mijn tafel. Een mevrouw van tegen de 60, schatte ik.
Ze zei niets, ging zitten, keek me aan en vroeg plompverloren: "Kunt u me vertellen hoe het met mijn man gaat?"
Ik bleef een paar seconden stil, verrast door de directheid van haar vraag.
Meteen voelde ik iemand naast me. "Klopt het dat uw man in de spirituele wereld is?" vroeg ik.
Ze knikte stilletjes. "Hij wil u laten weten dat hij geen pijn meer heeft", vervolgde ik, "en dat het heel goed met hem gaat. Had niet beter gekund."
Ze kreeg tranen in haar ogen. "Klopt het dat hij even ziek is geweest, en dat hij thuis is overleden? Hij had een plekje vlakbij het raam, waar hij de tuin kon zien."
Ze keek me aan en knikte zonder woorden. Ik voelde dat ze een bijzonder goed huwelijk hebben gehad, en sprak dat uit. Ze knikte weer. "Klopt het dat jullie al lang getrouwd waren? Een jaar of 26, 27?"
"28 jaar zelfs", reageerde ze.
"Hij heeft het over jullie 25-jarige huwelijksdag, die hebben jullie op een speciale manier gevierd, klopt dat?"
"Ja! antwoordde ze, en voordat ik er verder op in kon gaan: "We zijn samen uit eten geweest, zonder anderen erbij."
Ze glimlachte bij de herinnering. Vervolgens toonde haar man me een schilderij dat in de huiskamer hing, met heldere kleuren, hij liet me weten dat dat schilderij een speciale betekenis heeft.
"Ja!" reageerde ze weer. "Dat heeft onze zoon gemaakt!" "Hij vindt het zo mooi...." voelde ik. "Hij was er zo blij mee! Blijer dan hij zou zijn geweest met een in geld kostbaar schilderij."
Ze knikte. "Ja, zo was hij." De tranen bleven komen.
Haar man liet me nog wat dingen doorgeven over hun bijzondere zoon, die een beperking bleek te hebben, en over haar bril, die ze samen hadden uitgezocht. Ze was duidelijk ontroerd.
Hier doe ik het voor....
Aan het eind van het consult rolden de tranen over haar wangen.
"Je hebt me zo gelukkig gemaakt!" zei ze. "Het is misschien een vreemde vraag, maar mag ik je een knuffel geven?" Natuurlijk mocht dat.
Middenin de volle zaal pakte ze me heel stevig vast, ik voelde haar snikken, en even verdween mijn besef van alles om me heen.
Ik realiseerde me dat ik deze mevrouw wat troost had kunnen bieden in deze voor haar moeilijke tijd.
Toen wist ik weer: hier doe ik het voor.
