“Jongeman, mag ik jongeman zeggen?”
“Natuurlijk mevrouw, gaat u gang.”
Maria keek hem onderzoekend aan, ondertussen met haar hand over een glazen bol wrijvend.
“Hoe weet jij mijn ware naam, Irma Ignatius, terwijl iedereen mij kent als Medium Maria?”
Nu vormden de wenkbrauwen van de jongeman diepe groeven in zijn gezicht.
“Huh?” dacht hij, “hoe is dit mogelijk? Deze vrouw is veel te jong om het jeugdliefje van mijn vader te zijn.”
Net op het moment dat hij over zijn vader wilde vertellen, werd zijn aandacht gegrepen door een dansende witte rookpluim die in de bol steeds zichtbaarder werd. Een paar seconden keek hij aandachtig, totdat hij besloot zijn verhaal te vertellen.
“Mijn vader …”
“SSssssttttt.” De jongeman kon zijn zin niet afmaken omdat Maria haar wijsvinger tegen haar lippen drukte. “We zullen snel weten wat we moeten weten.”
In stilte keken ze samen gebiologeerd naar de dansende pluim, totdat de jongeman zijn ogen sloot en met zijn hoofd schudde.
Glimlachend zag Maria het gebeuren.
Op het moment dat hij zijn ogen weer opende, bracht hij zijn gezicht vlakbij de bol. Om vervolgens in opperste verbazing achterover te leunen. Hij had het goed gezien. De rookpluim was een gezicht worden en die zat vrolijk naar hem te knipogen.
“Wat heb jij onlangs gevraagd?” vroeg Maria terwijl ze de jongeman weer onderzoekend aankeek en de rookpluim langzaam oploste.
Er viel een stilte omdat de jongeman niet direct wist wat Maria bedoelde, toen plotseling zijn gedachten terugvlogen naar het moment in het bos.
Net voordat hij wat wilde zeggen, was Maria hem voor. “Ik denk dat ik het wel weet.”
Ze draaide haar onderarmen zodat haar handen open op tafel kwamen te liggen. De jongeman begreep haar gebaar en legde zijn handen in die van haar.
“Wel, hier ben ik dan,” ging ze verder, je hebt me gevonden. Je verzoek is gehoord.”
De jongeman wilde wel wat zeggen, maar was nog wat te beduusd. Weer sloot hij een moment zijn ogen, schudde hij met zijn hoofd en zat Maria glimlachend van hem te genieten.
“Zeg jongeman, jij weet nu toch wel dat het Universum een speciaal plekje voor je heeft?
Dat zij altijd antwoord wanneer je wat aan haar vraagt?
Altijd!”
“Soms durf ik het gewoon nog niet te geloven,” sprak hij rustig.
Maria sloot haar handen om die van hem en wreef liefdevol met haar duim over zijn knokkels.
“Geloof het maar. Vertrouw op haar.
Geef haar vooral de ruimte om subtiel en grappig te zijn. Ze verzint haar eigen manieren om met je te communiceren. Ze is dol op spelen, dus let goed op.
Maar ze houdt van je en wil je altijd helpen.”
“Over helpen gesproken. Wat kan ik voor je doen?”
