“Ik denk dat ik mijn Tweelingziel heb ontmoet",
"kunt u mij vertellen of dat werkelijk zo is?”
Maria zette haar elleboog op tafel zodat ze met haar kin kon rusten in haar handpalm. Met haar andere hand pakte ze een klein rond brilletje, die ze op haar neus zette.
“Waarom zet ze haar bril op?” vroeg hij zich af. De ogen van Maria tuurden immers over de rand naar hem.
Hij sprak het niet uit en focuste zich vervolgens op de glazen bol, omdat hij in een nieuwe rookpluim het antwoord verwachtte.
“Hmmm, vertel me eerst jouw naam.”
“Theodoor,” antwoordde hij terwijl zijn ogen niet van de bol afweken.
“Moet u niet, ehhh.” Hij bewoog zelf met zijn wijsvinger boven de bol, maar de hand van Maria volgde zijn voorbeeld niet.
In plaats daarvan glimlachte ze en ging ze rechtop zitten, fatsoeneerde ze haar jasje en schraapte ze haar keel.
“Ik voelde het al op het moment dat jij hier binnenkwam.”
“Wat voelde u, mevrouw?”
“Stop eerst eens met u en mevrouw zeggen. Zeg maar je en noem me bij mijn naam.”
Nu was het de beurt aan Theodoor om te glimlachen. Hij ging zelf ook rechtop zitten, fatsoeneerde zijn kleren overdreven en hij schraapte zijn keel.
“Irma of Maria?
Welke naam moet ik dan gebruiken?”
“Wijsneus,” sprak ze lachend, “daar heb je me te pakken. Voor jou is het Irma. Alleen voor jou.”
“Goed Irma. Wat voelde je dan op het moment dat ik binnenkwam?”
Met pretoogjes tuurde Irma nog steeds over de rand van haar bril. Haar onderarmen legde ze aan weerszijden van de bol op tafel, met haar handpalmen omhoog. Direct gleden zijn handen in die van haar.
“Diep van binnen weet jij al wat ik je nu ga vertellen, jongeman. Weet jij trouwens wat jouw naam betekent?”
Zijn lippen knepen zich samen en zijn hoofd schudde van links naar rechts.
“Geschenk van God,” sprak ze statig terwijl haar duimen over zijn hand wreven. “Geschenk van God.
Je hebt dezelfde Gave als ik. Jij bent hier om de mensen te helen en ze te helpen herinneren wie ze werkelijk zijn. Maar dan moet jij het eerst zelf herinneren.”
Zonder wat te zeggen, of werkelijk te reageren, tilde Theodoor zijn een hand omhoog en hij maakte een wrijvende beweging boven de glazen bol. Ongeveer tegelijk als dat hij doorkreeg dat er niks gebeurde, schaterde Irma het uit.
Teleurgesteld en diep van binnen beledigd door haar reactie leunde hij achterover en hij sloeg zijn armen over elkaar.
Nog steeds gniffelend probeerde Irma op hem in te spelen en ze verontschuldigde zich. “Sorry voor mijn uitbarsting jongen, maar iedere magiër heeft zijn eigen manier.
Het Universum communiceert met jou niet op dezelfde wijze als met mij.
“Trouwens, jij weet jouw manier al.”
Hij sprak het niet uit, maar aan zijn ogen kon ze zien dat hij haar niet begreep en daarom ging ze verder. “Hoe ben je bij mij terecht gekomen?”
Ze had haar vraag nog niet gesteld of zijn gezicht klaarde volledig op, zo ook zijn gespannen houding.
“Ik sprak mijn vraag hardop uit en daarna viel de naam ‘Irma Ignatius’ uit de mond van mijn vader me enorm op. Zodoende zit ik hier bij jou.”
“Precies.” Met een knikje van haar hoofd dirigeerde Irma zijn handen weer in die van haar.
“Dus wat moet jij doen als je antwoord op een vraag wilt hebben?”
De gulle lach was weer terug op zijn gezicht want het antwoord op deze vraag wist hij.
“Dan vraag ik me dat hardop af.”
“Precies, dus ga je gang.”
Na twee diepe in- en uitademingen sprak Theodoor zich uit. “Ik denk dat ik mijn Tweelingziel heb ontmoet, kunt u mij vertellen of dat werkelijk zo is?”
Een moment keken ze elkaar diep in de ogen, totdat Irma zei,” goed, ga naar buiten en let heel goed op.
Wat valt je op? Wat is anders dan anders? Daar vind je het antwoord van het Universum. En omdat ik zo’n gevoel heb dat het antwoord sneller zal komen dan we denken, blijf ik hier op je wachten.”
Irma sloot haar woorden af met een knipoog en zonder haar nog aan te kijken, stond Theodoor op en liep hij de tent uit.
“Tot zo,” klonk het nog wel op het moment dat hij het doek achter zich liet vallen.
“En weet dat ze heel graag speelt,” riep ze hem nog na.
