“Hey zoon, waar kom jij vandaan?”
De vader van Theodoor, nog steeds in gesprek met zijn vriend, begroette hem met vrolijke toon.
“Hey pa. Goedendag meneer,” sprak Theodoor terwijl hij de hand van de hoefsmid schudde en lachend vervolgde hij, “zoals ik had verwacht, geeft u een stevige hand.” Om die woorden kracht bij te zetten, gaf de vader van Theodoor de hoefsmid een schouderklopje.
“Pa, ik moet even wat doen. Jij gaat overigens niet geloven hoe het medium van de kermis heet, maar dat vertel ik je straks.
Blijven jullie hier nog even?”
Omdat de vader van Theodoor en zijn vriend, de hoefsmid, elkaar allang niet hadden gezien, vonden ze het absoluut geen straf om nog langer met elkaar te kletsen. Als mannen op leeftijd betaamd, waren ze heerlijk herinneringen aan het ophalen.
Theodoor bleek ondertussen niet van plan om hun antwoord af te wachten.
Achteruit weglopend, met zijn hand naar het ‘oude’ tweetal opgestoken, wilde hij niks liever dan het antwoord van het Universum ‘ontmaskeren’.
“Tot zo pa, ik haal je hier straks op.”
Het vorige antwoord van het Universum zat verscholen in de woorden van zijn vader. Zodoende was Theodoor enorm gefocust op de gesprekken die hij opving van de mensen om hem heen.
Helemaal op de momenten dat hij zelf met bekenden en of onbekenden in gesprek raakte.
Wat viel hem op?
Welke naam bleef bij hem hangen?
Welke zin voelde anders dan de rest van het gesprek?
Na een uurtje over de kermis te hebben gebanjerd en niks vreemds te hebben opgemerkt, voelde Theodoor zijn enthousiasme een beetje wegzakken.
Twijfels kwamen de kop opsteken.
Heb ik ‘the clue’ gemist?
Geeft het Universum misschien niet altijd antwoord?
Moet ik deze vraag zelf oplossen?
Een beetje teleurgesteld besloot hij om terug te lopen naar zijn vader. Die kon hij dan in ieder geval vertellen dat het medium van de kermis precies dezelfde naam heeft als zijn vaders eerste liefje.
Misschien dat ze dan samen nog even afscheid van Irma konden nemen.
Op dat moment werd het oog van Theodoor naar de hoofdweg getrokken. Een breed zandpad, langs de kermis, waar de paardenkarren af en aan reden.
Midden op dat pad zat een eigenaardige vogel met zijn vleugels te flapperen. Eerlijk gezegd had Theodoor nog niet eerder zo’n vogel gezien en hij besloot om te gaan kijken.
Nadat hij het prachtige gekleurde dier tot een paar meter had genaderd, zat het nog steeds eigenaardig op de grond te flapperen.
Zou het gewond zijn? Hij kon het toch niet hier midden op de hoofdweg laten zitten?
Het dier stribbelde ‘gezond’ tegen maar toch kon Theodoor de overwegend groene vogel met rode kop zonder al teveel moeite oppakken. Hij omvatte het met twee handen en drukte het tegen zijn borst, zodat alleen de kop nog vrij kon bewegen.
“Nou ja zeg,” waren de eerste woorden van zijn vader op het moment dat Theodoor het dier liet zien.
“Precies zo’n vogel zat gisteren bij ons in de tuin.”
Op het moment dat zijn vader dit uitsprak, verscheen een glimlach in de gedachten van Theodoor.
Aha, dus dit is het antwoord van het Universum!
“Een groene specht,” sprak de hoefsmid,” een prachtig dier en hij ziet goed gevoed en gezond uit.”
Voorzichtig opende Theodoor meer en meer zijn handen en waar de specht daarnet onhandig op de grond zat te spartelen, koos hij nu direct en zeer kundig voor de blauwe lucht.
Weg was de specht, evenals Theodoor.
“Vijf minuutjes pa,” riep hij nog, rennend naar het medium van de kermis.
“Een groene specht, Irma,” sprak Theodoor opgewonden op het moment dat hij het doek opensloeg.
“Een groene specht is het antwoord van het Universum.”
“Hmmm.”
Met haar brilletje nog op haar neus, was Irma aandachten verzonken in een dik boek. Haar wijsvinger wees haar ogen de weg door de letters.
“Kom eens kijken.” Zonder op te kijken schoof ze het boek iets bij haar vandaan zodat Theodoor er beter zicht op had.
Glimlachend draaide ze haar nu hoofd, zodat ze zijn verwonderde blik goed kon bekijken.
“Huh? Hoe wist jij?” waren de enige woorden die hij kon uitbrengen.
Met grote ogen, open mond en zijn handen in de ‘ik weet het niet’ houding, zag hij ‘het grote spirituele dierenboek’ op tafel liggen.
De bladzijden lagen open en toonden de groene specht. De wijsvinger van Maria had halt gehouden bij de woorden die overduidelijk voor Theodoor bestemd waren.
