De groene specht is een ‘wake up call’
Deze vraag heb je vaker gesteld en het is tijd dat je actie onderneemt.
“Daar is je antwoord, jongen.”
Irma sloeg het boek dicht en blies wat stof van de kaft voordat ze het aan Theodoor gaf.
“Kan jij het daar terugzetten?”
Met haar wijsvinger toonde ze Theodoor de juiste plek in de boekenkast.
Terwijl Theodoor met zijn ene hand de boeken op de afdeling ‘dieren’ uit elkaar hield, plaatste hij met zijn andere hand de ‘specht’ weer op zijn plek.
“Wat heb je vandaag geleerd?”
De vraag van Irma zette hem aan het denken en pas op het moment dat hij tegenover haar zat, gaf hij antwoord.
“Ten eerste dat het Universum mijn vragen altijd beantwoord. Daar kan ik op vertrouwen. Op welke wijze ze antwoord, bepaalt ze zelf.
Aan mij de taak om goed op te letten wat opvalt, te beseffen dat ze zeer subtiel te werk gaat en van grappen houdt.”
“Hmmm.” Irma plaatste haar bril van haar neus, bovenop haar hoofd.
Tevreden glimlachend keek ze Theodoor aan. “En, wat nog meer?”
“Dat ik hier ben om mensen te helen. Om ze te helpen herinneren wie ze werkelijk zijn.”
“Hmmm.” De glimlach op het gezicht van Irma breidde zich uit en voor de derde keer deze dag draaide ze haar onderarmen zodat haar handpalmen open op tafel kwamen te liggen.
Zonder aarzeling legde Theodoor zijn handen in die van haar.
Hij wilde verdergaan, maar Irma was hem voor.
“De hereniging met jouw tweelingziel speelt een grote rol in dit proces, jongeman. Jullie worden beiden opgeroepen om jullie Goddelijke taak te verrichten.”
De woorden van Irma raakten Theodoor diep en er viel een stilte.
Niet alleen omdat hij dit even moest verwerken, ook omdat hij beweging waarnam in de glazen bol.
Net als de vorige keer danste een rookpluim totdat langzaamaan een vorm duidelijk werd.
“Dus dat is de pure ziel die jou aan je grootsheid komt herinneren?”
Terwijl de bewondering van haar gezicht af te lezen viel, knikte Irma goedkeurend. “Wat een prachtige meid.”
Met een mix van trots en verlegenheid trok Theodoor zijn schouders op. “Ja dat is ze.”
In de bol liepen Theodoor en zijn ‘vlam’ samen hand in hand over het strand. De momentopname die de bol liet zien, kon Theodoor zich nog goed herinneren.Het was de eerste keer dat ze zijn hand pakte en hij had nog nooit zoveel verbinding ervaren.
“Wat een liefde, het geluk straalt van jullie af.
Jullie samenzijn verandert onze hele planeet ten goede. De hoge trilling die jullie uitzenden beïnvloedt alles en iedereen.”
Terwijl de aandacht van Theodoor op de bol was gevestigd, keek Irma hem ontroerd aan.
Een enkele traan rolde zelfs over haar wangen naar beneden.
Op het moment dat het magische schouwspel in de bol was vervlogen en Theodoor opkeek, verbaasde de aanblik van de emotie op het gezicht van Irma hem een beetje. “Dat is toch niet iets om van te huilen?”
De verbazing op zijn gezicht was nu weer een trigger voor Irma.
Ondanks dat nog steeds een enkele traan naar beneden biggelde, verscheen er een grote lach. “Ik ben blij voor jou, Theodoor.
De tweelingziel liefde is de meest diepgaande liefde die een mens kan ervaren en ieder mens is daarnaar op zoek.
Vaak vele levens lang.
Ik ben zo blij voor jou dat jij haar hebt gevonden. Jouw andere helft.
En tegelijk ben ik niet jaloers op jou, want deze relatie is geen ‘makkie’.
Het is een heilig verbond waaraan een grootse opdracht verbonden zit. Ze zal al jouw angsten naar boven halen.
Maar dat heb je zelf al ondervonden, anders was je niet met deze vraag bij mij gekomen.”
Glimlachend keek Irma hem aan, terwijl bij Theodoor een enorm diepe zucht zijn weg naar buiten vond.
Irma knikte. “Ja precies dat.”
Nu was het haar beurt om diep te zuchten en vervolgens was het stil.
“Dus hier zit je al die tijd.”
