Er was volledige stilstand
Ik heb even geen blog meer geschreven omdat mijn vader eind mei plotseling is overleden.
Dit zette mijn leven op zijn kop en werd ik uitgenodigd om mijzelf even terug te trekken en dingen te regelen. Praktisch maar ook vooral alle emoties te door voelen.
Mijn wereld stond langere tijd stil en
ik had er veel moeite mee dat het leven om mij heen doorging.
Het dealen met de emoties , alles regelen en het dagelijks leven wat doorging was teveel.
Een overweldigend gevoel van moedeloosheid overviel me.
Waar begin ik?
Hoe ga ik dit aan op een
gezonde manier?
Vroeger zou ik weggerend zijn van deze emoties en situaties en het verdoofd en weggestopt hebben met eten, pornografie en gamen.
Mijn huidige ik gaat deze strijd aan en voelt en stuurt liefde naar alles wat er omhoog komt zonder oordeel er aan te verbinden.
Gaat dat altijd goed ?
Nee het blijft soms lastig niet te willen toegeven aan de verleidingen en de makkelijkste keuze te maken op dat moment.
Maar vaak leiden de makkelijkste keuzes tot een moeilijk leven omdat we weinig zelf discipline hebben om vol te houden als we ergens aan beginnen.
Nu probeer ik op ieder moment mijn authentieke en ware zelf te zijn.
Dat betekent dat ik soms huil,vloek, boos ben.
Maar ook dat ik vrolijk ben, grappen maak en heel speels en liefdevol kan zijn.
Door
die openheid geef ik mijzelf die zelfliefde en erkenning voor alle delen die in mij zitten en laat ze er zijn.
Hier hoop ik ook een inspiratie voor anderen te kunnen zijn die hier moeite mee hebben.
Als je niet jezelf volledig durft te zijn kom je met jezelf in de knel en het leven is te kort en te kostbaar om iemand te zijn die je niet bent.
Iets te doen waar je hart niet ligt. Samen te zijn met
iemand waar je diep van binnen niet van houdt.
Laten we dit altijd doen niet pas als het leven ons confronteert met iets treurigs en ingrijpends waardoor we inzien dat het anders moet.
Begin nu met leven.
Zeggen wat je echt voelt en denkt.
De momenten met elkaar koesteren.
De ene dag zal dit beter gaan dan de andere en ik ook heb mijn ups en downs daar in.
Wees lief voor jezelf in dit proces wat ook mijn grootste les en uitdaging is.
Dagen waarin stappen voor uit en dagen waarin er niks uit mijn handen lijkt te komen en ik wil uitrusten en alleen wil zijn.
Het bijzondere in dit hele proces van rouw is dat de spirituele wereld dichterbij voelt dan ooit en de connectie sterker.
Hun liefde,aanwezigheid en boodschappen duidelijker en meer aanwezig dan
ooit te voren.
En dat geeft mij hoop, moed en veel steun.
In die stilte, in die rauwe momenten van emotie’s zijn ze er voor mij.
Troosten ze mij en voel ik hun liefde en geborgenheid.
Door de mooie gave die ik heb gekregen heb ik zelfs even met mijn vader
kunnen praten en veel vragen die achterbleven kunnen beantwoorden bij mijzelf en familie leden.
En kon ik hem zelf meer rust en liefde sturen om hem liefdevol over te kunnen laten gaan naar de andere zijde.
Het blijft moeilijk op dagen als vaderdag en als mijn zoontje zegt ik heb geen opa meer met een sippe stem en ik ook zijn verdriet en pijn voel om dit verlies.
Maar hij is zo wijs voor zijn jaren en ik gaf hem aan dat
als we onze ogen sluiten en onze harten openen we dan met opa kunnen communieren en hem kunnen zien.
Zijn kijk op de dood en hoe verbonden alles blijft waar iemand ook heengaat is mooi en erg ontroerend.
Puur, ongefilterd en dichter bij de waarheid dan we beseffen.
Nu pakken de rest van de familie en ik langzaamaan en stap voor stap het dagelijks leven weer op en blijven we steun aan en bij elkaar.
Zonder mijn vader die nu zijn pad op een andere plek verder gaat en aan ons om dit verlies een plaats te geven.
Liefs Steven
