Een vraag die naar voren komt,
in het laatste boek van Thich Nhat Hanh ‘met zen de wereld redden’
Ik las deze vraag en kon niet anders dan het boek gelijk aan de kant leggen. Onmiddellijk werd ik mee teruggenomen naar een gebeurtenis in mijn kinderjaren.
Ik denk dat ik een jaar of tien geweest zal zijn.
We woonden dicht bij de basisschool, nog geen vijf minuten lopen en ik weet nog dat ik op een dag alleen naar huis liep.
Uit een van de huizen die ik passeerde kwam het geluid van een stofzuiger. Alleen ervaarde ik dat niet zo op dat moment.
Bij mij kwam het geluid binnen als een luchtalarm tijdens de oorlog en in een flits was de hele wereld veranderd.
Ik liep niet langer meer op straat maar ik vluchtte een gebouw in. Een soort gemeenschapshuis was het voor mijn gevoel.
Stoelen en tafels lagen allemaal door elkaar op de grond, mensen schreeuwden en huilden. Ze kropen allemaal zo ver mogelijk weg achter de tafels.
Een vrouw aan de andere kant van de ruimte keek mij aan en haar blik boorde zich in mijn ziel.
Een blik die ik nooit meer zal vergeten. De ogen van deze vrouw weerspiegelde het gezicht van mijn oma.
Zo vlug als ik mee werd gezogen in deze beleving, zo vlug stond ik ook weer gewoon op straat.
Ik keek achterom en zag mijn school liggen. Voor me de route naar huis.
Ik was verbijsterd, verheugd maar tegelijk bezorgd.
Was dit echt mijn oma geweest?
Had mijn oma echt dit vreselijke gebeuren moeten meemaken en moeten doorstaan?
En hoe kwam het dat ik dit te zien kreeg? Was ik echt in die ruimte, als een levend persoon? Of bekeek ik het gebeuren van een afstand?
Allemaal vragen waar ik, tot op de dag van vandaag geen antwoord op heb.
Ik heb dit gebeuren mee naar huis genomen maar er nooit met iemand overgesproken. Ze vonden me toch allemaal al een dromer, ze zagen me aankomen.
Ik heb helaas ook nooit aan mijn oma gevraagd of ze dit echt heeft meegemaakt. Misschien was ik bang voor haar antwoord, ik weet het niet.
Ik vind het wel mooi dat ik nu vanavond, naar aanleiding van deze vraag, mee teruggenomen ben naar die beleving en dat ik het nog zo helder voor de geest kan halen.
Het is geen direct antwoord op de vraag maar aan de andere kant, zal er een direct antwoord op deze vraag bestaan?
Het is in ieder geval een mooie vraag om even bij stil te staan. Het maakt het leven zoveel malen groter. Probeer het ook eens:‘Waar was jij toen je grootmoeder geboren werd?’
